Ο Ιταλικός νεορεαλισμός εμφανίστηκε στην Ιταλία μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1942 ο θεωρητικός του κινηματογράφου Ουμπέρτο Μπάρμπαρο εξέδωσε ένα μανιφέστο-αντίδραση στον κινηματογράφο που είχε επιβάλει ο Μουσολίνι (ταινίες προπαγάνδας) με το οποίο καλούσε τους κινηματογραφιστές να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφωνόταν ως αποτέλεσμα του πολέμου και να την εκφράσουν στις ταινίες τους με έναν τρόπο που για πρώτη φορά ονομάστηκε «νεορεαλιστικός». Ένα χρόνο μετά ο φασισμός πέφτει και παράλληλα καταρρέει και ο κινηματογράφος που είχε επιβληθεί από αυτόν. Η συνολική οικονομική καταστροφή δημιουργεί ένα καινούργιο κινηματογρα φικό είδος : τον Ιταλικό Νεορεαλισμό. Τα στούντιο είχαν καταστραφεί και οι κινηματογραφιστές έβγαιναν στους δρόμους γυρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα μακριά από κάθε είδους ρομαντισμό.
Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καμία ένδειξη ηρωισμού καθώς και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Σαν κινηματογραφικό είδος ξέφυγε από τη λογική της απλής διασκέδασης των μαζών και πέρασε στο πλευρό του απλού ανθρώπου προσπαθώντας να δείξει την αγωνία του για επιβίωση.
5 χαρακτηριστικά παραδείγματα :
- "Συνοικία το όνειρο'' : Ελλάδα 1961 με τον Αλ. Αλεξανδράκη και Μ. Κατράκης
- ''Κλέφτης ποδηλάτων'' του Βιτόριο Ντε Σίκα (1940)
- ''Ρώμη ανοχύρωτη πόλη'' του Ρομπέρτο Ροσελλίνι (1945)
- ''Η γη τρέμει (1940) Λουκίνο Βισκόντι
- ''Θαύμα στο Μιλάνο (1950) Βιτόριο Ντε Σίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου